“Υπάρχουν καλλιτέχνες, που ξεκινάνε με το πηγαίο και καλλιτέχνες, οι οποίοι έρχονται μετά από τη μελέτη. Οι δρόμοι των σύγχρονων καλλιτεχνών, είτε ξεκινώντας από το πηγαίο, είτε απ’τη μελέτη, έχουν το ίδιο αισθητικό αποτέλεσμα.
Τώρα... oι πηγαίες γραμμές, όπως είναι στα γεωμετρικά ή τα νεολιθικά, είναι ένα ξεκίνημα. Μια πηγαία γραμμή, όταν πρωτογίνει απάνω, συμβολίζει πότε το έδαφος, πότε τη θάλασσα, πότε ένα δέντρο, πότε ένα άνθρωπο. Στην περίπτωση της αφαιρέσεως έγινε το αντίστροφο. Έφτασε, δηλαδή, η πηγαία γραμμή μέσα από μελέτη κι από έλεγχο σε μια τέτοια μορφή συμβόλου...”
ΠΑΝΟΣ ΣΑΡΑΦΙΑΝΟΣ
Προικισμένος οραματιστής, εξομολόγος, εμψυχωτής, μεταδότης, κατόρθωσε να δώσει μια εξαιρετικά ουσιαστική και ανανεωμένη διάσταση στη λέξη δάσκαλος. Δεν έκανε σχολή. Ιδανικά και πίστη εμφυσούσε στους νέους. Υποβοηθούσε την άνθηση της προσωπικότητάς τους και, στο βαθμό που ήταν δεκτικοί, τους έκανε να καταλάβουν πως η τέχνη έχει και κοινωνικό προορισμό. "Καθοριστικό χαρακτηριστικό της διδασκαλίας του ήταν η ελευθερία αυτή ακριβώς που βοηθούσε τους μαθητές του να βρουν το δικό τους δρόμο, να ολοκληρώσουν το μορφοπλαστικό τους ιδίωμα με βάση την προσωπική τους ευαισθησία.
Το Έργο
Εισαγωγή
Από το 1959 προσεγγίζει λύσεις αφαιρετικές, για να καταλήξει σε μια λαμπρή, όσο και μαύρη έκρηξη. Το τόσο μαύρο που έχει κατακλύσει τους πίνακες, διατηρεί την ανάμνηση των "ανθρώπινων περιγραμμάτων" του 1949, αλλά τώρα έχει αποκολληθεί, έχει γίνει σπειροειδές, κινητικό και κοσμικό περίγραμμα-ο άνθρωπος, όντας ο κόσμος του. Η έντονη δραματικότητα και το τόσο μαύρο εμπεριέχουν κίνηση δηλωτική της ζωής. Απεικονίζει το δράμα, αλλά και την εξέγερση που εμπεριέχει τον σπόρο της λύτρωσης.
Το 1967-1968 το πηγαίο και το καθοδηγούμενα τυχαίο κυριαρχούν, αλλά ο αυτοματισμός της γραφής έχει και πάλι τις ρίζες του στο ανθρώπινο ον. Οι εντονές προβολές με τις ρίζες, τα δυναμικά κάθετα σχήματα-όντα, που παρασύρουν ή απλώνουν δαντελένια πλέγματα με παλιρροϊκούς υπαινιγμούς και τέλος η επισημότητα, η αξιοπρέπεια, ο σαφής συμβολισμός των τελευταίων κάθετων γραμμών, το οξύ περίεργο φως που πηγάζει από το απροσδιόριστο άσπρο περιβάλλον, λένε ότι η δικαίωση έχει κατακτηθεί και ο άνθρωπος έχει συναντήσει το πεπρωμένο του.